شهرهای ساحلی جنوب ایران با موقعیت ژئواستراتژیک و ذخایر انرژی خلیج فارس، پتانسیل اقتصادی و گردشگری بالایی دارند. اما فقدان مدیریت یکپارچه مانع توسعه پایدار شده است. تحول مدیریتی و سرمایهگذاری در فناوریهای نوین میتواند به کاهش وابستگی نفتی و تنوع اقتصادی کمک کند.
به نقل از خبرگزاری عصر اقتصاد، شهرهای ساحلی جنوب کشور، به واسطه دسترسی به آبهای آزاد و موقعیت جغرافیایی منحصر به فرد، همواره در تاریخ نقش حیاتی در تجارت، حمل و نقل دریایی و اقتصاد ملی ایفا کردهاند. در این میان، خلیج فارس به عنوان نگین درخشان این منطقه، با موقعیت ژئواستراتژیک بینظیر و ذخایر عظیم انرژی، همواره در مرکز توجهات ملی، منطقهای و جهانی قرار داشته است. این خلیج با سواحل زیبا و تنوع زیستی غنی، پتانسیلهای فراوانی در حوزههای اقتصادی و گردشگری دارد که تاکنون به طور کامل بهرهبرداری نشدهاند.
با وجود برنامهریزیهای متعدد و تلاشهای صورت گرفته برای بهرهبرداری بهینه از ظرفیتهای خلیج فارس، همچنان فقدان یک مدیریت یکپارچه و مؤثر مانع از دستیابی به توسعه پایدار در این منطقه شده است. به طور مثال، عبور سالانه بیش از ۱۰ هزار شناور از خلیج فارس و دریای عمان که ۷۵ درصد آنها به حمل و نقل نفت خام و محصولات نفتی مربوط میشود، به افزایش آلودگیهای محیطی از جمله تخلیه مواد زائد و آب توازن کشتیها انجامیده است. این چالشها، همراه با تغییرات اقلیمی و تخریب محیطزیست، نیازمند رویکردی نوین و جامع در مدیریت منابع و حفاظت از محیطزیست هستند.
تحلیل کارشناسان اقتصادی نشان میدهد که برای بهرهبرداری کامل از ظرفیتهای خلیج فارس، نیاز به تحول مدیریتی و استقلال در تصمیمگیریها به شدت احساس میشود. ایجاد زیرساختهای مناسب، سرمایهگذاری در فناوریهای نوین و تقویت همکاریهای منطقهای میتواند به کاهش وابستگی به منابع نفتی و افزایش تنوع اقتصادی کمک کند. پیشبینی میشود که با اتخاذ سیاستهای پایدار و مدیریت کارآمد، خلیج فارس میتواند به یکی از قطبهای اقتصادی و گردشگری منطقه تبدیل شود.
در نهایت، آینده خلیج فارس به اتخاذ تصمیمات استراتژیک و همافزایی میان دولت و بخش خصوصی بستگی دارد. با توجه به اهمیت ژئواستراتژیک و اقتصادی این منطقه، بهرهبرداری هوشمندانه و مسئولانه از منابع آن میتواند به توسعه پایدار و افزایش رقابتپذیری اقتصادی کشور منجر شود. این امر نیازمند تعهد و همکاری همهجانبه در سطوح ملی و بینالمللی است.
