ایران با بحران بیسابقه خشکسالی مواجه است که کاهش شدید بارندگی و ذخایر آب سدها را به دنبال داشته است. این وضعیت تهدیدی برای زندگی روزمره و اقتصاد کشور است و ممکن است دولت را به تصمیمات دشواری مانند تخلیه تهران یا جیرهبندی آب وادار کند.
به نقل از خبرگزاری اقتصاد نیوز، ایران در مواجهه با بحرانی بیسابقه در تاریخ معاصر خود قرار دارد، چرا که ششمین سال متوالی خشکسالی را تجربه میکند. تابستانی خشک و سوزان پشت سر گذاشته شد و پاییز نیز با بارشهای اندک، بحران آب را تشدید کرده است. این وضعیت بحرانی نه تنها بر زندگی روزمرهٔ شهروندان تأثیر گذاشته، بلکه اقتصاد کشور را نیز تهدید میکند. به گفتهٔ صادق ضیاییان، رئیس مرکز ملی پیشبینی و مدیریت بحران وضع هوا، میزان بارندگی از آغاز سال آبی جاری (اول مهر) تاکنون در سراسر کشور بهطور میانگین ۸۶ درصد و در تهران ۹۶ درصد کاهش یافته است. این کاهش چشمگیر بارش، سطح آب سدهای اصلی کشور را به وضعیت بحرانی رسانده است.
در تهران، وضعیت بهگونهای است که میزان بارش از ابتدای سال آبی تنها یک میلیمتر بوده است؛ رقمی که در یک قرن گذشته بیسابقه بوده است. میانگین بارش سالانه در تهران طی دورهٔ ۱۹۹۱ تا ۲۰۲۰ حدود ۲۲۰ میلیمتر بوده و این کاهش شدید بارندگی، نگرانیهای جدی در خصوص تأمین آب شهروندان را به وجود آورده است. هاشم امینی، مدیرعامل شرکت آب و فاضلاب کشور، اعلام کرده است که ذخایر آب پنج سد اصلی تأمینکنندهٔ تهران به پایینترین سطح خود در شصت سال گذشته رسیدهاند. این وضعیت بحرانی، دولت را بر آن داشته تا بهطور جدی به فکر راهحلهای فوری و پایدار برای مدیریت منابع آب باشد.
در شرایطی که منابع آب به شدت کاهش یافتهاند، احتمالاً دولت مجبور به اتخاذ تصمیمات دشواری همچون تخلیهٔ تهران یا توزیع آب بهصورت جیرهبندی خواهد بود. این بحران نه تنها بهعنوان یک چالش زیستمحیطی، بلکه بهعنوان یک تهدید اقتصادی نیز مطرح است، زیرا کمبود آب میتواند به کاهش تولیدات کشاورزی و صنعتی منجر شود. تحلیلگران اقتصادی بر این باورند که در صورت عدم اتخاذ تدابیر فوری و کارآمد، پیامدهای این بحران میتواند به شدت بر رشد اقتصادی کشور تأثیر بگذارد.
در نهایت، این بحران آب نیازمند توجه فوری و برنامهریزی دقیق است. دولت و نهادهای مربوطه باید با همکاری جامعهٔ بینالمللی و استفاده از فناوریهای نوین، راهحلهای پایدار برای مدیریت منابع آب ارائه دهند. تنها با اتخاذ رویکردی جامع و همهجانبه میتوان از پیامدهای ویرانگر این بحران جلوگیری کرد و آیندهای پایدار برای نسلهای آینده تضمین نمود.
