بحران سال ۱۳۹۹ در بازار سرمایه ایران باعث بیاعتمادی و خروج سرمایهگذاران شد. ابزارهای مالی مانند قراردادهای اختیار معامله و صندوقهای پوشش ریسک میتوانند به ثبات بازار کمک کنند، اما نیاز به معرفی و آموزش گستردهتر دارند تا اعتماد بازسازی شود و سرمایهها به مسیر توسعه بازگردند.
به نقل از خبرگزاری دنیای اقتصاد، بحران سال ۱۳۹۹ نقطه عطفی در تاریخ بازار سرمایه ایران بود که طی آن بسیاری از سرمایهگذاران خُرد، که با وعدههای جذاب و تبلیغات گسترده وارد بورس تهران شده بودند، به سرعت به دنبال راهی برای خروج از این شرایط بحرانی برآمدند. این بحران نهتنها منابع مالی آنان را تحت تأثیر قرار داد، بلکه اعتماد عمومی به ساختار بازار و نظرات کارشناسی را نیز به شدت خدشهدار کرد. در این میان، برخی از تحلیلگران و مدافعان سرمایهگذاری مستقیم که زمانی به شدت از بازار حمایت میکردند، در روزهای بحرانی سکوت اختیار کردند و به تبلیغ ابزارهای کمریسک و صندوقهای درآمد ثابت پرداختند. این تغییر رویکرد در بلندمدت به تثبیت بیاعتمادی انجامید و سرمایهها را از مسیر توسعهای و مولد خود منحرف کرد.
در چنین شرایطی، نقش ابزارهای مالی در حفظ ثبات بازار سرمایه نباید نادیده گرفته شود. ابزارهایی مانند قراردادهای اختیار معامله، صندوقهای پوشش ریسک و بازارهای آتی میتوانند در روزهای منفی بازار، نقش کلیدی در کنترل ریسک و حفظ نقدینگی ایفا کنند. با این حال، این ابزارها به درستی معرفی و ترویج نشدهاند و بسیاری از سرمایهگذاران از مزایای آنها بیاطلاع هستند. برای بازسازی اعتماد و بازگشت سرمایهها به مسیر توسعهای، ضروری است که این ابزارها بهطور گستردهتر معرفی و استفاده شوند.
تحلیلگران اقتصادی بر این باورند که با تقویت زیرساختهای آموزشی و اطلاعرسانی در حوزه ابزارهای مالی، میتوان به تدریج اعتماد از دست رفته را بازگرداند و سرمایهگذاران را به مشارکت فعالتر در بازار تشویق کرد. این امر نهتنها به تثبیت بازار کمک میکند، بلکه میتواند به رشد اقتصادی و توسعه پایدار منجر شود. در نهایت، بازسازی اعتماد در بازار سرمایه ایران نیازمند تلاش هماهنگ و برنامهریزیشده از سوی نهادهای مالی و سیاستگذاران است تا بتواند به ثبات و رونق پایدار دست یابد.
