برنامهریزی آمایشی به عنوان رویکردی مؤثر در مدیریت سرزمینها، با ارزیابی عوامل مختلف، به توزیع بهینه جمعیت و منابع میپردازد. این رویکرد با تمرکز بر استفاده بهینه از منابع، توسعه پایدار و بهبود کیفیت زندگی را هدف قرار میدهد.
به نقل از خبرگزاری دنیای اقتصاد، در جهان امروز، برنامهریزی آمایشی به عنوان یکی از مؤثرترین رویکردها در مدیریت و توسعه سرزمینها شناخته میشود. این رویکرد با ارزیابی دقیق و نظاممند عوامل طبیعی، اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی، به دنبال دستیابی به توزیع بهینه جمعیت، سرمایه و منابع طبیعی است. هدف نهایی این برنامهریزی، ایجاد تعادل و بهرهبرداری منطقی از تمامی امکانات موجود است تا بهبود وضعیت مادی و معنوی جامعه را تضمین کند.
یکی از چالشهای اساسی در مسیر توسعه کشور، اشتباه درک مفهوم توسعه با ساختارهای فیزیکی آن است. تصور عمومی بر این است که با احداث مجتمعهای صنعتی بزرگ و سدهای عظیم، توسعه بهطور خودکار محقق میشود. اما واقعیت این است که توسعه پایدار نیازمند سرمایهگذاریهای زاینده و پایدار است. اگر منابع نفتی به تنهایی قادر به ایجاد توسعه بودند، امروز باید شاهد نتایج چشمگیری در این زمینه میبودیم.
برای دستیابی به توسعهای پایدار و همهجانبه، نیازمند رویکردی هستیم که تمامی ظرفیتهای تولیدی و سرمایهگذاریها را به صورت هماهنگ و پایدار به کار گیرد. برنامهریزی آمایشی با در نظر گرفتن تمامی مولفههای محیطی و انسانی، میتواند به عنوان راهبردی کارآمد در این مسیر عمل کند. این برنامهریزی نه تنها به بهبود شرایط اقتصادی و اجتماعی کمک میکند، بلکه زمینهساز توسعهای پایدار و متوازن در کشور خواهد بود.
در نهایت، برای تحقق اهداف توسعهای کشور، نیازمند تغییر نگرش و رویکردی جامع و سیستماتیک هستیم. برنامهریزی آمایشی با تمرکز بر استفاده بهینه از منابع و ظرفیتهای موجود، میتواند به عنوان راهکاری مؤثر در این زمینه عمل کند. با بهرهگیری از این رویکرد، نه تنها میتوان به توسعهای پایدار دست یافت، بلکه میتوان به بهبود کیفیت زندگی و افزایش رفاه اجتماعی نیز امیدوار بود.
