صنعت مرغداری ایران با بحران تأمین نهادههای دامی مواجه است و وعدههای مالی محقق نشدهاند. افزایش قیمت ذرت و سویا فشار اقتصادی بر تولیدکنندگان را افزایش داده و نیازمند برنامهریزی دقیق و اقدامات فوری مسئولان برای عبور از بحران و حفظ امنیت غذایی کشور است.
به نقل از خبرگزاری تجارت نیوز، صنعت مرغداری ایران همچنان درگیر بحرانی است که به نظر میرسد به این زودیها پایانی نخواهد داشت. سید فرزاد طلاکش، دبیرکل کانون سراسری مرغ تخمگذار ایران، با انتقاد شدید از وضعیت تأمین نهادههای دامی، به وضوح بیان میکند که اقدامات مؤثری برای رفع مشکلات مرغداران صورت نگرفته است. این صنعت حیاتی که نقشی کلیدی در تأمین پروتئین کشور دارد، با چالشهای جدی در زمینه تأمین نهادهها مواجه است و این امر به وضوح در وضعیت بحرانی کنونی نمود یافته است.
طلاکش با اشاره به ادعای تزریق یک میلیارد دلار برای تأمین نهادهها، این رقم را غیرواقعی دانسته و تصریح میکند که تنها حدود ۴۵۰ میلیون دلار از این مبلغ پرداخت شده است، که آن هم صرف بدهیهای سه ماه پایانی سال گذشته شده است. این وضعیت نشاندهنده عدم تحقق وعدههای داده شده و عدم ورود نهادهها توسط بخش عمدهای از واردکنندگان است. به گفته وی، هلدینگ اصلی تأمین نهادهها در سه ماهه تیر تا شهریور هیچ ذرتی وارد کشور نکرده و این کمبود به بحران عرضه دامن زده است.
در حالی که وعده داده شده بود که ذرت با نرخ ۲۳۰ یورو در هر تن وارد شود، اما این نرخ در واقعیت بسیار بالاتر بوده و مرغداران مجبور به پرداخت مابهالتفاوت از جیب خود شدهاند. افزایش قیمت ذرت از ۱۱.۳ هزار تومان به ۳۰ هزار تومان و کنجاله سویا از ۲۰.۵ هزار تومان به ۴۲ تا ۴۳ هزار تومان، فشار اقتصادی مضاعفی بر دوش تولیدکنندگان نهاده است. این افزایش قیمتها نه تنها بر هزینههای تولید تأثیر گذاشته، بلکه به طور مستقیم بر قیمت نهایی محصولات نیز تأثیرگذار بوده است.
بهنظر میرسد که صنعت مرغداری ایران نیازمند برنامهریزی دقیقتر و اقدامات فوری از سوی مسئولان است تا بتواند از این بحران عبور کند. با توجه به اهمیت این صنعت در تأمین امنیت غذایی کشور، عدم توجه به مشکلات آن میتواند عواقب جدی اقتصادی و اجتماعی به دنبال داشته باشد. با نگاهی به روندهای فعلی و شاخصهای اقتصادی، پیشبینی میشود که اگر اقدامات مناسبی صورت نگیرد، این بحران میتواند به دیگر بخشهای اقتصادی نیز سرایت کند و تبعات گستردهتری به همراه داشته باشد.
در پایان، ضروری است که مسئولان با درک عمیق از شرایط موجود و با اتخاذ سیاستهای مؤثر، به بهبود وضعیت این صنعت بپردازند. تنها با برنامهریزی دقیق و همکاری همهجانبه میتوان از این بحران عبور کرد و به سوی ثبات و توسعه پایدار حرکت کرد. این مسئله نیازمند توجه فوری و تصمیمگیریهای استراتژیک است که بتواند اعتماد از دست رفته در این صنعت را بازیابی کند.
