توسعه صنعتی در ایران با نابرابریهای منطقهای مواجه است، بهطوریکه برخی استانها با زیرساختهای قوی پیشرو هستند و دیگر مناطق با کمبود انرژی و ضعف زیرساختها دستوپنجه نرم میکنند. توزیع عادلانه فرصتهای اقتصادی و سیاستگذاریهای هدفمند برای توسعه پایدار ضروری است.
به نقل از خبرگزاری دنیای اقتصاد، توسعه صنعتی در ایران همچنان با نابرابریهای چشمگیری همراه است. در حالی که برخی استانها با بهرهگیری از زیرساختهای پیشرفته و سرمایهگذاریهای کلان به عنوان موتور محرکه اقتصاد کشور عمل میکنند، بسیاری از مناطق دیگر با مشکلاتی همچون کمبود انرژی و ضعف زیرساختها دست و پنجه نرم میکنند. این نابرابریها منجر به افزایش فاصله در تولید، اشتغال و رفاه میان استانها شده است. از اصفهان و تهران که به عنوان مراکز صنایع مادر شناخته میشوند تا ایلام و کهگیلویه و بویراحمد که همچنان با کمبود زیرساخت و دسترسی محدود به بازار مواجهاند، تفاوتهای چشمگیری در فرصتهای صنعتی وجود دارد.
کارشناسان بر این باورند که توسعه پایدار بدون توزیع عادلانه فرصتهای اقتصادی در سراسر کشور امکانپذیر نیست. در این شرایط، سیاستگذاریهایی که بر پایه شناخت دقیق از ظرفیتها و کمبودهای هر منطقه استوار باشد، از اهمیت ویژهای برخوردار است. تحلیلهای موسسه مطالعات و پژوهشهای بازرگانی نشان میدهد که استانها بر اساس شاخصهای توسعه صنعتی، معدنی و تجاری به سه گروه محروم، کمتر برخوردار و برخوردار تقسیم میشوند. این دستهبندیها میتواند به سیاستگذاران در تخصیص منابع و برنامهریزیهای توسعهای کمک شایانی کند.
با توجه به روندهای اقتصادی و شاخصهای توسعه، پیشبینی میشود که استانهایی که در حال حاضر با کمبود زیرساخت و انرژی مواجهاند، در صورت دریافت حمایتهای لازم و اجرای سیاستهای هدفمند، بتوانند به طور قابل توجهی در مسیر رشد قرار گیرند. اما این امر نیازمند توجه ویژه به نیازهای خاص هر منطقه و تدوین برنامههای توسعهای منطبق با شرایط بومی است. در نهایت، برای دستیابی به توسعهای متوازن و پایدار، ضروری است که نابرابریهای موجود کاهش یابد و فرصتهای اقتصادی به طور عادلانه در سراسر کشور توزیع شود.
