ابوظبی: از زیرساخت‌های ابتدایی تا قطب سرمایه‌گذاری جهانی

به نقل از خبرگزاری دنیای اقتصاد، در دهه‌های گذشته، ابوظبی از یک امارت کوچک با جمعیتی حدود سی هزار نفر و زیرساخت‌های ابتدایی به یکی از مراکز برجسته ثروت و سرمایه‌گذاری جهانی تبدیل شده است. امروز، این امارت با جمعیتی بالغ بر چهار میلیون نفر، که عمدتاً از مهاجران تشکیل شده‌اند، به یکی از بالاترین تمرکزهای ثروت حاکمیتی در جهان دست یافته است. این تحول چشمگیر، نتیجه بهره‌برداری هوشمندانه از درآمدهای نفتی و تبدیل آن به اهرمی برای سرمایه‌گذاری‌های جهانی و توسعه داخلی بوده است.

در آغاز این مسیر توسعه، ابوظبی رویکردی محتاطانه و به دور از جلب توجه عمومی را در پیش گرفت. تحلیلگران صندوق‌های ثروت حاکمیتی معتقدند که این کشور به طور آگاهانه از جلب توجه جهانی پرهیز کرد، هرچند که در عمل، همواره به عنوان یکی از مراکز اصلی انباشت سرمایه جهانی شناخته می‌شد. در این دوره، نقش کلیدی بر عهده شیخ زاید بن سلطان آل نهیان بود که از سال ۱۳۴۵ تا زمان درگذشتش، به مدت چهار دهه، رهبری ابوظبی را بر عهده داشت. او با مدیریت هوشمندانه درآمدهای نفتی، آنها را در دو مسیر اصلی هدایت کرد: بخشی برای ساخت زیرساخت‌ها و خدمات عمومی و بخشی دیگر برای سرمایه‌گذاری بلندمدت از طریق نهادی که بعدها به یکی از بزرگ‌ترین صندوق‌های ثروت حاکمیتی جهان تبدیل شد.

این استراتژی اقتصادی، ابوظبی را به یکی از بازیگران اصلی در عرصه سرمایه‌گذاری جهانی تبدیل کرده است. با توجه به روندهای اقتصادی و شاخص‌های مالی، پیش‌بینی می‌شود که این امارت همچنان به توسعه زیرساخت‌های خود و گسترش نفوذ اقتصادی‌اش در سطح بین‌المللی ادامه دهد. این پیشرفت‌ها، نه تنها به تقویت اقتصاد داخلی امارات متحده عربی کمک کرده، بلکه جایگاه ابوظبی را به عنوان یک مرکز مالی و سرمایه‌گذاری معتبر در جهان تثبیت نموده است.

در پایان، می‌توان گفت که ابوظبی با بهره‌گیری از استراتژی‌های هوشمندانه و مدیریت کارآمد منابع، توانسته است از یک امارت کوچک به یک قطب اقتصادی جهانی تبدیل شود. این تحول، نه تنها نشان‌دهنده قدرت مدیریت و برنامه‌ریزی دقیق است، بلکه الگویی برای دیگر کشورها در استفاده بهینه از منابع طبیعی و توسعه پایدار محسوب می‌شود.