تهران به عنوان مرکزیت اقتصادی ایران، مقصد اجباری برای بیش از یک میلیون شاغل است که روزانه برای کار به این شهر سفر میکنند. افزایش هزینههای زندگی و عدم توسعه فرصتهای شغلی در شهرهای اطراف، این روند را تشدید کرده و نیازمند سیاستگذاری جامع است.
به نقل از خبرگزاری اقتصاد نیوز، تهران، پیش از آنکه به عنوان پایتخت ایران شناخته شود، به مثابه جغرافیای اجبار برای بسیاری از شاغلان کشور عمل میکند. هر صبح، پیش از آنکه نور کامل بر فراز ساختمانهای این کلانشهر گسترده شود، هزاران نفر از شهرها و محلههای دور و نزدیک به سمت تهران سرازیر میشوند. از مهرشهر، کرج، اندیشه و پرند گرفته تا بوئینزهرا، قزوین، دماوند و پردیس، همگی با زندگیای نیمهتمام در خانه و کاری که تنها در تهران قابل انجام است. این افراد نه مهاجرند و نه ساکن؛ بلکه «مسافران دائمی»اند که هر روز برای کار به تهران میآیند و شبهنگام به خانهای بازمیگردند که زمان اندکی برای زندگی در آن دارند.
بر اساس دادههای مرکز آمار و گزارشهای طرح جامع حملونقل پایتخت، بیش از یک میلیون نفر هر روز برای کار وارد تهران میشوند. این موج انسانی، تهران را به بزرگترین کانون رفتوآمد شغلی در ایران تبدیل کرده است. شهری که برای اقتصاد کار میکند، اما زندگی در آن به مراتب گرانتر و دور از دسترستر از همیشه شده است. گزارشهای سالانه نشان میدهد که بخش بزرگی از شاغلان جوان، بهویژه در دههی بیست و سی زندگی، به دلیل شرایط اقتصادی و بازار کار، ناچار به این رفتوآمد روزانه هستند.
با توجه به روندهای اقتصادی و شاخصهای موجود، پیشبینی میشود که این روند در آینده نیز ادامه یابد و حتی شدت گیرد. افزایش هزینههای زندگی در تهران و عدم توسعه متوازن فرصتهای شغلی در شهرهای اطراف، به این پدیده دامن میزند. در نتیجه، تهران همچنان به عنوان مرکزیت اقتصادی کشور، با چالشهای جدیدی در زمینه مدیریت ترافیک و زیرساختهای شهری مواجه خواهد بود.
در خاتمه، ضرورت دارد که سیاستگذاران با نگاهی جامع و آیندهنگر، به توسعه زیرساختها و ایجاد فرصتهای شغلی در مناطق دیگر کشور بپردازند. این اقدام میتواند به کاهش فشار بر تهران و بهبود کیفیت زندگی برای میلیونها نفر از شاغلان منجر شود که هر روز برای کار به این شهر سفر میکنند. تنها با برنامهریزی دقیق و اجرای سیاستهای مؤثر میتوان به ایجاد تعادل در توزیع جمعیت و فرصتهای اقتصادی دست یافت.
