بحران در تأمین مواد اولیه داروهای حیاتی؛ ضرورت بازنگری در سیاستهای کشت

چالشهای تأمین مواد اولیه داروهای حیاتی در ایران، نیاز به بازنگری در سیاستهای کشاورزی و تدوین راهکارهای جدید برای تأمین پایدار این مواد را برجسته کرده است. کاهش واردات و کشفیات تریاک، همکاری بینالمللی و توسعه فناوریهای داخلی را ضروری میسازد.
به نقل از خبرگزاری دنیای اقتصاد، چالشهای اخیر در تأمین مواد اولیه برای تولید داروهای حیاتی در ایران، از جمله مورفین و سایر مسکنها، بار دیگر نیاز به بازنگری در سیاستهای کشاورزی، بهویژه در زمینه کشت گیاهانی مانند خشخاش، را برجسته کرده است. کاهش محسوس در کشفیات و واردات تریاک، که سالها بهعنوان منبع اصلی تأمین مواد اولیه صنعت دارویی عمل میکرد، نهادهای رسمی از جمله وزارت بهداشت و سازمان غذا را وادار به هشدار داده است. این نهادها تأکید میکنند که بدون اتخاذ راهکارهای جدید قانونی و اجرایی، نیاز سالانه کشور به این مواد ممکن است با خطر کمبود مواجه شود.
در سالهای اخیر، تأمین مواد اولیه برای داروهای مخدر مهم مانند مورفین و کدئین به یکی از مشکلات عمده در صنعت دارویی کشور تبدیل شده است. با وجود اینکه کشت سنتی خشخاش در ایران طبق قوانین موجود کاملاً ممنوع است و مجازاتهای سنگینی برای آن در نظر گرفته شده، کاهش منابع تأمین این مواد از طریق کشفیات و واردات، نیاز به یک راهکار پایدار را بیش از پیش نمایان کرده است. این مسئله تنها به ممنوعیت کشت محدود نمیشود؛ بلکه کاهش واردات تریاک و مواد اولیه دارویی از افغانستان نیز به این چالش افزوده است.
تحلیلگران اقتصادی بر این باورند که برای مقابله با این بحران، نیاز به تدوین سیاستهای جدیدی است که ضمن رعایت قوانین بینالمللی، امکان تأمین پایدار مواد اولیه را فراهم کند. این سیاستها میتواند شامل افزایش همکاریهای بینالمللی و توسعه فناوریهای جدید در زمینه تولید داخلی مواد اولیه باشد. پیشبینی میشود که در صورت عدم اتخاذ تدابیر مناسب، صنعت دارویی کشور با چالشهای جدیتری در آینده نزدیک مواجه شود.
در نهایت، ضرورت دارد که با یک رویکرد جامع و هماهنگ، تمامی نهادهای مرتبط در جهت ایجاد یک راهکار پایدار و قانونی برای تأمین مواد اولیه داروهای حیاتی همکاری کنند. این امر نه تنها به حفظ سلامت عمومی جامعه کمک میکند، بلکه میتواند به تقویت صنعت دارویی کشور و کاهش وابستگی به واردات نیز منجر شود. با توجه به اهمیت این موضوع، انتظار میرود که سیاستگذاران با جدیت بیشتری به این مسئله بپردازند و راهکارهای عملی و مؤثری ارائه دهند.




