آلودگی هوا در استانهای شمالی ایران به دلیل کیفیت پایین بنزین و مازوتسوزی افزایش یافته است. کمبود ایستگاههای سنجش آلودگی، برنامهریزی کاهش آلودگی را دشوار کرده است. سرمایهگذاری در زیرساختها و افزایش آگاهی عمومی برای کاهش آلودگی ضروری است.
به نقل از خبرگزاری دنیای اقتصاد، آلودگی هوا در استانهای شمالی کشور بهویژه در روزهای پایانی هفته به معضلی جدی تبدیل شده است. کیفیت نامطلوب بنزین و افزایش مصرف سوخت در این مناطق، به همراه آغاز مازوتسوزی با هدف ذخیرهسازی گاز و گازوئیل برای فصل زمستان، بهعنوان دو عامل اصلی شکلگیری مهدود شناخته میشوند. این در حالی است که بررسیها نشان میدهد، برخلاف استانداردهای زیستمحیطی اتحادیه اروپا که بر اساس تعداد مشخصی ایستگاه سنجش کیفیت هوا در نسبت با جمعیت یا مساحت مناطق شهری تنظیم میشود، در ایران چنین شاخصی تعریف نشده و تعداد ایستگاههای سنجش آلودگی هوا، بهویژه در استانهای گیلان و مازندران، بهمراتب کمتر از توصیههای بینالمللی است.
با توجه به جمعیت ساکن در استانهای گیلان و مازندران که به ترتیب حدود ۲.۸ میلیون و ۳.۳ میلیون نفر برآورد میشود، بر اساس استانداردهای بینالمللی، باید به ترتیب ۱۵ و ۱۹ ایستگاه سنجش آلاینده هوا در این مناطق وجود داشته باشد. این ایستگاهها باید توانایی پایش و گزارشدهی دقیق و بهموقع وضعیت آلودگی را داشته باشند. کمبود این زیرساختهای اساسی نهتنها مانع از ارائه تصویر دقیقی از وضعیت آلودگی هوا میشود، بلکه برنامهریزی و اتخاذ تصمیمات موثر برای کاهش آلودگی را نیز به چالش میکشد.
در این میان، لازم است که دولت و نهادهای مرتبط با محیطزیست، با سرمایهگذاری در توسعه زیرساختهای سنجش آلودگی و بهبود کیفیت سوخت، گامهای موثری در جهت کاهش آلودگی هوا بردارند. علاوه بر این، افزایش آگاهی عمومی و تشویق به استفاده از حملونقل عمومی و انرژیهای پاک میتواند به کاهش مصرف سوختهای فسیلی و در نتیجه کاهش آلودگی هوا کمک کند. با توجه به روند فعلی و پیشبینیهای اقتصادی، اگر اقدامات لازم بهموقع انجام نشود، ممکن است شاهد افزایش هزینههای سلامت و کاهش کیفیت زندگی در این مناطق باشیم.
در نهایت، با توجه به اهمیت حفظ سلامت عمومی و محیطزیست، اتخاذ سیاستهای جامع و پایدار در زمینه مدیریت آلودگی هوا ضروری بهنظر میرسد. این امر نهتنها به بهبود کیفیت هوا و سلامت جامعه منجر خواهد شد، بلکه میتواند به توسعه پایدار اقتصادی و اجتماعی در این مناطق کمک کند. بنابراین، همکاری همهجانبه دولت، بخش خصوصی و جامعه مدنی در این زمینه امری حیاتی است.
