نگرانی از حفظ وجهه در محیطهای اجتماعی میتواند مانع بهرهبرداری کامل از هوش مصنوعی شود، زیرا افراد نگران قضاوتهای اجتماعی هستند. برای بهرهبرداری کامل، سازمانها باید فرهنگی ایجاد کنند که استفاده از فناوری را نشانه شایستگی بداند.
به نقل از خبرگزاری دنیای اقتصاد، در دنیای امروز، جایی که فناوریهای نوین به سرعت در حال تغییر و تحول هستند، بسیاری از تحلیلها به موانع فنی همچون دقت الگوریتمها و سوگیریهای شناختی مانند اتکای بیش از حد انسان به قضاوت شخصی میپردازند. با این حال، یک نیروی پنهان و قدرتمند که بهطور قابلتوجهی بر رفتار انسان در محیطهای اجتماعی تأثیر میگذارد، اغلب نادیده گرفته میشود: نگرانیهای مرتبط با حفظ وجهه. این واقعیت که انسانها نه تنها برای دستیابی به نتایج مطلوب بلکه برای به نظر رسیدن خوب در چشم همکاران و مدیران نیز انگیزه دارند، به یک عامل کلیدی در تصمیمگیریهای آنان تبدیل شده است.
در این میان، استفاده از هوش مصنوعی، به ویژه زمانی که در معرض دید دیگران قرار میگیرد، به یک پیام اجتماعی تبدیل میشود. این اقدام چه پیامی درباره شایستگی، میزان تلاش یا استقلال فکری فرد مخابره میکند؟ این پرسش، افراد را در یک دوراهی پیچیده قرار میدهد. ممکن است کارمندی بداند که با پیروی از توصیههای هوش مصنوعی به تصمیم دقیقتری میرسد، اما همزمان نگران است که این اتکای آشکار، او را در چشم ارزیابان به عنوان فردی فاقد قضاوت مستقل یا حتی تنبل جلوه دهد.
بر اساس یافتههای یک مطالعه میدانی، این نگرانیها میتوانند به کاهش بهرهوری و نوآوری در سازمانها منجر شوند. در حالی که هوش مصنوعی میتواند به عنوان ابزاری قدرتمند برای بهبود تصمیمگیریها عمل کند، ترس از قضاوتهای اجتماعی ممکن است مانع از بهرهبرداری کامل از این فناوری شود. این مسئله به ویژه در محیطهای کاری رقابتی و پرتنش که حفظ وجهه شخصی از اهمیت بالایی برخوردار است، نمود بیشتری پیدا میکند.
در نهایت، برای بهرهبرداری کامل از پتانسیل هوش مصنوعی، سازمانها باید به ایجاد فرهنگی بپردازند که در آن استفاده از فناوری به عنوان نشانهای از شایستگی و نه ضعف تلقی شود. این امر نیازمند تغییر نگرشها و ایجاد محیطی است که در آن نوآوری و استفاده از ابزارهای مدرن تشویق شود. با این رویکرد، میتوان انتظار داشت که هوش مصنوعی به جای تهدیدی برای وجهه فردی، به فرصتی برای ارتقای عملکرد و کارایی تبدیل شود.
