صنعت قطعهسازی ایران با مصرف بالای منابع طبیعی و تولید قطعات بیکیفیت، منابع حیاتی کشور را هدر میدهد. تغییر الگوی تولید به سمت کیفیت و پایداری، اجرای استانداردهای سختگیرانه و سرمایهگذاری در تحقیق و توسعه میتواند به حفظ منابع و بهبود رقابتپذیری کمک کند.
به نقل از خبرگزاری عصر اقتصاد، صنعت قطعهسازی ایران به عنوان یکی از مصرفکنندگان عمده منابع طبیعی، سالانه میلیونها تن فولاد، پلیمر، آب و انرژی را به خود اختصاص میدهد. با این حال، بخش قابل توجهی از قطعات تولیدی این صنعت، از کیفیت مطلوبی برخوردار نیستند و در کمتر از نصف عمر استاندارد جهانی نیاز به تعویض پیدا میکنند. این چرخه ناکارآمد تولید و مصرف، منابع حیاتی کشور را که با کمبود شدیدی مواجه هستند، به شدت هدر میدهد و به یک بحران ملی تبدیل شده است.
گزارشها نشان میدهند که بسیاری از قطعات تولیدی داخلی تنها نیمی از عمر محصولات مشابه با استانداردهای بینالمللی را دارند. این در حالی است که سرانه آب تجدیدپذیر ایران به کمتر از ۱۰۰۰ متر مکعب در سال کاهش یافته و بیش از ۷۰ درصد نیروگاهها با کمبود سوخت دست و پنجه نرم میکنند. کارشناسان اقتصادی بر این باورند که راهحل این بحران در تغییر الگوی تولید و تمرکز بر کیفیت به جای کمیت نهفته است.
اجرای استانداردهای کیفی سختگیرانه، سرمایهگذاری در تحقیق و توسعه و تشویق تولید قطعات با عمر طولانی میتواند به طور قابل توجهی از هدررفت منابع جلوگیری کند. برای مثال، تولید یک تن فولاد برای قطعات بدنه خودرو، نیازمند ۲۰ هزار لیتر آب است. این حجم عظیم از مصرف منابع، ضرورت بازنگری در فرآیندهای تولید و توجه به پایداری محیطزیست را بیش از پیش آشکار میسازد.
در نهایت، با توجه به شرایط کنونی و کمبود منابع، صنعت قطعهسازی ایران باید به سمت تولید پایدار و با کیفیت حرکت کند. این امر نه تنها به حفظ منابع حیاتی کشور کمک میکند، بلکه میتواند بهبود قابل توجهی در رقابتپذیری محصولات داخلی در بازارهای بینالمللی ایجاد کند. با اتخاذ چنین رویکردی، میتوان امیدوار بود که صنعت قطعهسازی به جای یک چالش، به یک فرصت اقتصادی تبدیل شود.
