صنعت فولاد ایران با چالشهای جدی ناشی از ناکارآمدی انرژی و فرسودگی فنی مواجه است که منجر به زیاندهی شده است. برای بهبود وضعیت، نیاز به بازنگری در زیرساختها، بهرهوری انرژی و اصلاح سیاستهای تعرفهای وجود دارد تا رقابتپذیری افزایش یابد.
به نقل از خبرگزاری اقتصاد آنلاین، صنعت فولاد ایران، که سالها بر پایه مزیت رقابتی انرژی ارزان بنا شده بود، اکنون در مواجهه با چالشهای جدی قرار دارد. دادههای منتشر شده از سوی انجمن فولاد آلیاژی نشان میدهد که در سال ۱۴۰۴، هزینه تولید هر کیلوگرم شمش فولاد به ۳۳,۰۰۰ تومان رسیده است، در حالی که درآمد حاصل از فروش صادراتی آن تنها ۲۷,۵۰۰ تومان است. این اختلاف ۵,۵۰۰ تومانی به ازای هر کیلوگرم صادرات، نشاندهنده زیان ساختاری عمیقی است که نه تنها موقت نیست، بلکه به دلیل ابطال کامل مدل کسبوکار سنتی این صنعت، به یک بحران پایدار تبدیل شده است.
این بحران ناشی از یک “شوک دوگانه” است که صنعت فولاد را در یک مارپیچ مرگ فرو برده است. از یک سو، ناکارآمدی در مدیریت کلان انرژی و ناترازی دولت، هزینههای اضافی را بر دوش تولیدکنندگان فولاد میگذارد. از سوی دیگر، فرسودگی فنی و ناکارآمدیهای مزمن در فرآیندهای تولید، منجر به اتلاف انرژی به میزان چندین برابر استانداردهای جهانی میشود. این دو عامل به صورت همزمان، توان رقابتی صنعت فولاد را به شدت کاهش داده و آن را در وضعیت زیاندهی قرار داده است.
تحلیلهای اقتصادی نشان میدهد که برای خروج از این وضعیت بحرانی، صنعت فولاد نیازمند بازنگری اساسی در زیرساختهای فنی و مدیریتی خود است. بهبود بهرهوری انرژی و سرمایهگذاری در فناوریهای نوین میتواند به کاهش هزینهها و افزایش رقابتپذیری کمک کند. همچنین، اصلاح سیاستهای تعرفهای و ایجاد تعادل در بازار انرژی میتواند به عنوان راهکاری مؤثر برای بازگرداندن این صنعت به مسیر رشد و توسعه عمل کند.
در نهایت، آینده صنعت فولاد ایران وابسته به توانایی آن در تطبیق با شرایط جدید و بهرهبرداری از فرصتهای نوظهور است. دولت و بخش خصوصی باید با همکاری یکدیگر، راهبردهای جامع و کارآمدی را برای مقابله با این چالشها تدوین کنند تا این صنعت مهم بتواند جایگاه خود را در اقتصاد ملی حفظ کند و به رشد پایدار دست یابد.
