مناطق شمالی ایران با رشد ساختوساز و افزایش جمعیت، تحت فشار زیرساختی و زیستمحیطی قرار گرفتهاند. ویلاسازی و تغییر کاربری زمینها چالشهای جدی ایجاد کرده و نیازمند سیاستهای توسعهای پایدار برای حفظ تعادل زیستمحیطی و مدیریت منابع است.
به نقل از خبرگزاری اقتصاد نیوز، در سالهای اخیر، مناطق شمالی ایران شاهد رشد چشمگیر ساختوساز و افزایش جمعیت بودهاند، پدیدهای که فشار مضاعفی بر زیرساختها، محیط زیست و بافتهای سنتی این مناطق وارد کرده است. گسترش بیرویه ویلاسازی و شهرکسازی، تغییر کاربری زمینهای کشاورزی و جنگلی و افزایش تقاضا برای سرمایهگذاری، چالشهای جدی در حوزههای شهری و محیط زیستی ایجاد کردهاند. این تغییرات نه تنها بر ساختار اقتصادی منطقه تأثیرگذار بوده، بلکه تعادل زیستمحیطی را نیز به خطر انداخته است.
جمعیت فصلی تابستانی نیز بر این فشارها میافزاید و مشکلاتی نظیر افزایش قیمت مسکن، کمبود خدمات شهری و مدیریت ناکارآمد منابع آب را تشدید میکند. این روند نشاندهنده عدم تطابق نگرش فعلی نسبت به توسعه و سکونت با ظرفیتهای زیستمحیطی و زیرساختی منطقه است. اقدامات قانونی و غیرقانونی در این زمینه به وضعیتی ناپایدار منجر شده است که نیازمند توجه و برنامهریزی دقیقتری است.
کمبود برنامهریزی بلندمدت و ضعف سیاستهای تنظیمگری، همراه با عدم استفاده از دادههای کلان برای مدیریت جمعیت و توسعه شهری، زمینه بروز مشکلات بیشتری را فراهم کرده است. این مسائل از مازندران آغاز شده و اکنون گیلان را نیز درگیر کرده است. نگرانیهای عمومی درباره آینده این مناطق و فشارهای اقتصادی و اجتماعی ناشی از آن، نیازمند توجه فوری و اقدام مؤثر از سوی مسئولان است.
با توجه به روند کنونی، پیشبینی میشود که در صورت عدم اتخاذ سیاستهای مناسب و پایدار، مشکلات موجود تشدید شده و به بحرانهای جدیتری منجر شود. برای جلوگیری از این وضعیت، نیاز است که سیاستهای توسعهای با رویکردی متوازن و پایدار تدوین و اجرا شوند تا ضمن حفظ منابع طبیعی و محیط زیست، نیازهای جمعیتی و اقتصادی منطقه نیز به نحو مطلوبی مدیریت شوند.
