نوآوریهای علمی در صنعت ساختوساز، مانند توسعه مصالحی از مقوا و خاک با ردپای کربنی کمتر، میتوانند به کاهش هزینههای زیستمحیطی و مالی کمک کنند. این مصالح جدید، جایگزینی پایدار برای بتن هستند و به بهبود وضعیت محیطزیست و کارایی اقتصادی منجر میشوند.
به نقل از خبرگزاری تجارت نیوز، در عصری که تغییرات اقلیمی و بحرانهای زیستمحیطی به چالشهای اساسی جهانی تبدیل شدهاند، صنعت ساختوساز نیز با نیاز مبرم به تحولات بنیادین روبروست. بتن، بهعنوان یکی از پرمصرفترین مصالح ساختمانی، سهمی معادل ۸ درصد از انتشار سالانه گازهای گلخانهای جهان را به خود اختصاص میدهد و هزینههای زیستمحیطی و مالی قابل توجهی را بههمراه دارد. همزمان، مدیریت زبالههای غیرقابل بازیافت، بهویژه کاغذ و مقوا، به یکی از دغدغههای اصلی در حوزه مدیریت پسماند تبدیل شده است؛ برای مثال، تنها در استرالیا سالانه بیش از ۲.۲ میلیون تن مقوا و کاغذ به محلهای دفن زباله منتقل میشود.
در چنین شرایطی، نوآوریهای علمی و تحقیقاتی میتوانند راهگشای آیندهای پایدار باشند. یکی از دستاوردهای اخیر در این زمینه، توسعه مصالح ساختمانی نوینی است که در دانشگاه RMIT استرالیا معرفی شده و از ترکیب مقوا و خاک ساخته میشود. این ماده جدید که با عنوان “خاک کوبیده محصور شده با مقوا” شناخته میشود، از سه عنصر ساده و در دسترس یعنی مقوا، آب و خاک تشکیل شده و ردپای کربنی آن تنها یکچهارم بتن است. این ویژگیها، آن را به گزینهای جذاب برای جایگزینی بتن در پروژههای ساختمانی تبدیل کرده است.
تحلیلگران اقتصادی معتقدند که استفاده از چنین مصالحی میتواند به کاهش هزینههای زیستمحیطی و مالی صنعت ساختوساز کمک شایانی کند. با توجه به افزایش تقاضا برای راهکارهای پایدار، پیشبینی میشود که این نوآوریها بتوانند بهسرعت جای خود را در بازارهای جهانی باز کنند و به کاهش اثرات منفی زیستمحیطی ناشی از ساختوساز کمک کنند. این تحولات نه تنها به بهبود وضعیت محیطزیست کمک میکند، بلکه میتواند به کاهش هزینههای بلندمدت شرکتهای ساختمانی نیز منجر شود.
در نهایت، با توجه به اهمیت روزافزون مسائل زیستمحیطی و اقتصادی، بهرهگیری از مصالح ساختمانی نوین و پایدار میتواند به عنوان راهکاری موثر در جهت کاهش اثرات مخرب زیستمحیطی و بهبود کارایی اقتصادی صنعت ساختوساز مطرح شود. این روند میتواند به ایجاد تحولات مثبت در این صنعت و حرکت به سوی آیندهای پایدار و مسئولانهتر کمک کند.
